نقد وبررسی بازی مدال افتخار

سال 1999 اولین نسخه از سری بازی های Medal of Honor با طرح کارگردان و فیلمساز فعروف هالیوود، استیون اسپیلبرگ (Steven Spielberg) ساخته شد. بازی ای که با سوژه قرار دادن جنگ جهانی دوم، توانست به یکی از به یاد ماندنی ترین عناوین اول-شخص تبدیل شود. نسخه های مختلف این سری از بازی ها با موضوع جنگ جهانی دوم راهی بازار شدند تا سری Call of Duty کاری کرد که EA نیز مجبور به مقابله با آن شد. با توجه به اینکه سری CoD توانستند در زمان مدرن به موفقیت بی نظیری دست پیدا کنند، EA دیگر نمی توانست با جنگ جهانی دوم، بازیکنان را به سمت خودش بکشاند. آن ها در سال 2010 این سری را با یک دگرگونی کامل راهی بازار کردند و بازی از سال های 1940 به زمان حال آمد و وارد جنگ های مدرن امروزی شد. Medal of Honor سال 2010 بازخوردهای خوبی را بدست نیاورد و مشکلات زیادی که داشت، باعث شد که این بازی نمایش خوبی نداشته باشد. حال در نسخه جدید این بازی که با نام Warfighter راهی بازار شده، سعی شده تا هم مشکلات نسخه قبل برطرف شود و هم بازی جذابیت و نوآوری های بیشتری داشته باشد. اما آیا این بازی توانسته انتظارات را برآورده کند؟

داستان

بازی های اول-شخص را نمی توان در قسمت داستان، قوی به حساب آورد. به همین دلیل، کسی انتظار یک داستان پیچیده را در این سبک از بازی ها ندارد، اما در Warfighter با داستانی روبرو می شوید که دیگر جذابیتی ندارد. در این چند سال گذشته آنقدر در بازی هایی مانند Modern Warfare ،BF3 و نسخه قبلی Medal of Honor با این سبک داستان ها روبرو شده ایم که دیگر هیجانی در آن ها احساس نمی کنیم. مانند همیشه، عملیات های تروریستی و نیروهای آمریکایی که می خواهند این گروه ها را از بین ببرند. کلیشه ای ترین اتفاقات ممکن برای یک بازی اکشن-نظامی را در این بازی مشاهده می کنید. بازی از جایی شروع می شود که 2 نفر از نیروهای دریایی ایالات متحده به نام های مستعار Mother و Preacher بمبی را روی یک کامیون که مربوط به گروه های تروریستی می شود، قرار می دهند و آن را منفجر می کنند. اما انفجاری که به وقوع می پیوندد، بسیار مهیب تر از این آن چیزی است که آن ها انتظارش را می کشیدند.

تحقیقاتی به عمل می آید و مشخص می شود که این گروه تروریستی در حال جمع آوری مواد منفجره ای به نام PETN هستند. از اینجا به بعد، باید فروشنده این مواد را پیدا کنید و اطلاعاتی درباره فعالیت های این گروه تروریستی بدست بیاورید. از طرف دیگر شخصیت Preacher دارای مشکلات خانوادگی ای است که در اوایل بازی به آن ها پرداخته می شود. در میان پرده های بازی نیز این قسمت ها درباره Preacher اطلاعات جالبی را می دهند، اما واقعاً جای افسوس است که بازی به شکل بسیار بدی از روی این اتفاقات عبور می کند. ترکیب اتفاقات تروریستی اصلاً با صحنه هایی که پیرامون مسائل شخصی افراد نمایش داده می شوند، همخوانی ندارد. اگر قرار بود که یک بازی شخصی تر ساخته شود، باید روند آن نیز تغییر می کرد و یا در مراحل بازی نیز کمی به وابستگی های شخصیت ها اشاره می شد. در یک روند اکشن، نمایش صحنه هایی که مربوط به زندگی یک سرباز می شود، چندان جالب نیست. حداقل به این شکلی که در این بازی مشاهده می کنیم، به هیچ وجه هیجانی ایجاد نکرده است. اگر هدف سازندگان هم این بوده که بازیکنان ارتباط بیشتری با شخصیت بازی برقرار کنند هم نتوانسته اند به هدفشان برسند.

گرافیک

بازی با موتور Frostbite 2 ساخته شده که EA این روزها حسابی پز آن را می دهد. در قسمت گرافیک، Warfighter نسبت به نسخه قبلی بسیار بهتر عمل کرده و یک سر و گردن از آن بالاتر است. طراحی محیط ها بسیار خوب و پرجزئیات صورت گرفته است. کیفیت بافت ها بسیار خوب است و در نماهای نزدیک به خوبی شاهد جزئیات به کار رفته در آن ها خواهید بود. طراحی شخصیت های بازی نیز بسیار خوب به نظر می رسد. طراحی سلاح ها نیز کاملاً در اندازه های این بازی است و شبیه سازی معقولی از نمونه های واقعی را شاهد خواهید بود.

فیزیک بازی نیز از دیگر نقاط قوت آن به حساب می آید و شاهد تخریب ساختمان ها، لبه ها، وسایل چوبی و... خواهید بود که در طول بازی به آن ها تیراندازی می شود و یا انفجاری در داخل آن ها رخ می دهد. استفاده از Particleهای بسیار زیبا در زمان انفجارها، آتش سوزی ها و... نیز بازی را جذاب کرده است. نورپردازی در حالت کلی باعث زیبایی بازی شده، اما مشکلاتی را هم ایجاد کرده است. نورپردازی، بیش از حد محیط را روشن و یا تاریک کرده است. شاید بتوان روشنایی بازی را تحمل کرد، اما تاریکی بیش از اندازه باعث شده که نتوانید دشمنان را ببینید! همچنین، افت فریم و برش صفحه به دفعات بالا نیز از دیگر قسمت های نه چندان جالب گرافیک بازی به حساب می آیند.

سایه ها نیز بد نیستند، اما در برخی صحنه ها، سایه هایی که روی درهای مختلف و یا روی صورت شخصیت ها می افتند، بسیار بی کیفیت و لبه دار هستند. همچنین طراحی آب نیز اصلاً جالب توجه نیست. هیچ افکت خاصی برای طراحی آب در نظر گرفته نشده و بسیار جامد و بد طراحی شده است. اما تأثیر باران روی محیط و نورپردازی ای که بازی در محیط های خیس و تاریک انجام داده، باعث زیبایی در این قسمت ها نیز شده است. انیمیشن های شخصیت اصلی که از دید اول-شخص او را دنبال می کنیم، بسیار عالی صورت گرفته و مشاهده می کنید که برای انجام دادن هر کاری انیمیشن خاصی برای حرکات دست و پای او طراحی شده و مثل برخی از بازی ها عمل نکرده که با زدن یک دکمه هر کاری که می خواهید را انجام دهید و یا آیتم های مختلف را جمع آوری کنید! در کل گرافیک بازی در سطح خوبی قرار دارد، اما مشکلاتی که در آن دیده می شوند، باعث شده تا نتوان از Warfighter به عنوان یک بازی شگفت انگیز در گرافیک نام ببریم.

موسیقی/صداگذاری

موسیقی های این بازی همانند نسخه قبلی، توسط رامین جوادی ساخته شده اند. موسیقی های بازی حس بسیار خوبی را به وجود آورده اند و تنوع آن ها بسیار خوب است. صداگذاری ها خیلی مطلوب صورت گرفته اند و در واقع این قسمت یکی از المان های خوب Frostbite 2 به حساب می آید. صداگذاری روی سلاح ها بسیار خوب است و صدای آن ها با نمونه های واقعی برابری می کند. جهت صدا را به خوبی می توان تشخیص داد. گر چه دیالوگ های چندان خاصی در بازی گفته نمی شوند، اما صداگذاری روی شخصیت های بازی نیز واقعاً خوب از کار درآمده است. افکت های صوتی و انفجارها بسیار گیرا طراحی شده اند و شما را در محیط جنگ قرار می دهند. اما در صداگذاری یک مشکل اساسی و مضحک وجود دارد. این مشکل زمانی به وجود می آید که شما در حال تیراندازی هستید و انفجاری رخ می دهد. پس از اینکه صدای انفجار شنیده شد، دیگر سلاح شما صدا نمی دهد! این موضوع تا زمانی ادامه پیدا می کند که شما صلاح خود را تعویض کنید و دوباره از آن استفاده کنید.

گیم پلی

MoH: Warfighter ضربه اصلی را از بخش گیم پلی می خورد که واقعاً کلیشه ای، یکنواخت و خسته کننده است. روند بازی کاملاً شبیه BF3 شده و عملاً نمی توانید تفاوتی را میان آن ها پیدا کنید. عملکرد ضعیف Warfighter در این قسمت نیز باعث شده که بازی روند خوبی را پیش روی شما نگذارد. روند بازی کاملاً خطی و با صحنه پردازی های بسیار تکراری همراه است. متأسفانه یا خوشبختانه، سری بازی های Call of Duty در این چند سال اخیر هر چه صحنه سینمایی بوده را در خودشان به نمایش گذاشته اند و همین موضوع باعث شده که هر چه که در این بازی مشاهده می کنید، تکراری و بدون هیجان به نظر برسد.

به طور مثال، صحنه هایی که برای وارد شدن به یک مکان خاص و غافلگیر کردن دشمنان طراحی شده، به دفعات بسیار زیادی در بازی دیده می شوند. هر جا که کمبود صحنه سینمایی در بازی احساس می شده، چنین قسمتی را مشاهده خواهید کرد. گر چه سعی شده حالت ورود به داخل این مکان ها متفاوت باشد و حتی بازی انتخاب هایی را برای نحوه ورود پیش روی شما قرار می دهد، اما باز هم این قسمت ها بسیار تکراری هستند. سایر صحنه های سینمایی بازی نیز واقعاً کلیشه ای هستند و به راحتی می توان آن ها را حدس زد. گیم پلی بازی هم با اینکه بسیار روان طراحی شده، اما نوآوری خاصی را در بر ندارد. تنها موضوعی که می توان در گیم پلی بازی به آن اشاره کرد، این است که با نگه داشتن LB (در نسخه Xbox 360) می توانید از پشت جان پناه ها سرک بکشید و دشمنان را از بین ببرید.

این قسمت بسیار خوب از کار درآمده و کارگشا است. همچنین مراحلی در بازی وجود دارند که باید با اتومبیل به تعقیب و گریز بپردازید. این بخش ها نیز با کنترل بسیار خوبی روبرو هستند و هیجان نسبتاً خوبی را هم به بازی بخشیده اند. اما اینگونه تعقیب و گریزها مناسب یک بازی اکشن نیستند. برخی از آن ها آنقدر طول می کشند و یا با المان های مخفی-کاری ترکیب می شوند که حس می کنید یک نسخه از سری Need for Speed را بازی می کنید! وجود باگ های متعدد مانند تکان خوردن های عجیب بسیاری از اشیاء داخل محیط، گیر کردن جنازه برخی دشمنان به در و دیوار و حتی روی هوا و... نیز از دیگر مشکلات این بازی به حساب می آیند.

این مشکلات در بخش چندنفره بازی نیز دیده می شوند. درست است که در مراحل مختلف بازی از سلاح های گوناگونی استفاده می کنید، اما نمی توانید از سلاح هایی که روی زمین افتاده اند، همانند سلاح های اصلی استفاده کنید. اگر سلاحی را از روی زمین بردارید و سپس بخواهید از سلاح خود استفاده کنید، شخصیت اصلی آن سلاح را به سمتی پرتاب می کند! این موضوع باعث شده که از اول تا آخر مراحل، تنها با سلاح های اصلی خود بازی کنید. در کل باید به این موضوع اشاره کرد که Warfighter واقعاً در قسمت گیم پلی ضعیف عمل کرده و نبود نوآوری و جذابیت در آن باعث دلسردی شما از بازی خواهد شد.

نتیجه گیری